Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή…!!!
08 Κυριακή Φεβ. 2015
Posted Αλέξης Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ
in08 Κυριακή Φεβ. 2015
Posted Αλέξης Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ
in26 Δευτέρα Ιαν. 2015
Posted ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΡΙΖΑ Νότιας Κέρκυρας
inΣτη Λευκίμμη ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα από τα μεγαλύτερα – ίσως το μεγαλύτερο – ποσοστά (51,03 %) σε όλη την Ελλάδα…!!!
ΣΥΡΙΖΑ : 51,03 % (2.121 ψήφοι)
ΝΔ : 15,45 % (642 ψήφοι)
ΚΚΕ 11,81 % (481 ψήφοι)
ΧΑ 5,13 % (213 ψήφοι)
ΠΑΣΟΚ 4,38 % (182 ψήφοι)
ΑΝΕΛ : 4,19 % (174 ψήφοι)
ΠΟΤΑΜΙ : 3,15 % (131 ψήφοι)
ΚΙΔΗΣΟ : 2,00 % (83 ψήφοι)
18 Κυριακή Ιαν. 2015
12 Δευτέρα Ιαν. 2015
20 Παρασκευή Δεκ. 2013
Είναι συχνό, όταν γίνεται αναφορά στη γεωγραφία της ελληνικής πολιτικής σκηνής, το ΚΚΕ να τοποθετείται «αριστερότερα» του ΣΥΡΙΖΑ. «Ασκείται πίεση από τα αριστερά του», «βάλλεται από τα αριστερά», «η διεύρυνση της πολιτικής συμμαχίας προς τα αριστερά», είναι φράσεις που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αντιθέσεις, συνάφειες και σχέσεις του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς με το κομμουνιστικό κόμμα.
Βέβαια, αν παίρναμε στην κυριολεξία τις δηλώσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, τότε θα έπρεπε να αποδεχτούμε πως το ΚΚΕ δεν νιώθει πως ανήκει στην Αριστερά.
«Τι θα πει Αριστερά;, Εμείς είμαστε κομμουνιστές», κατά τη δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα. Πράγμα που, ξαναλέω, αν το πάρουμε στην κυριολεξία, σημαίνει πως η πολιτική γεωγραφία, όπως κατανοείται τους δύο τελευταίους αιώνες στον καπιταλιστικό κόσμο, δεν περιλαμβάνει το ΚΚΕ. Η φράση, λοιπόν, «αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ» έχει το ίδιο στάτους με κάτι σαν «νοτίως του μέλλοντος» ή «δεξιότερα της αγάπης». Συνιστά, δηλαδή, α-νόητη διατύπωση.
Δεν μπορούμε, ωστόσο, να το πάρουμε κυριολεκτικά. Γιατί το ΚΚΕ, μετέχοντας στην πολιτική διαμάχη και την κοινωνική αντιπαράθεση, δεν γίνεται να βρίσκεται «εκτός του κόσμου τούτου». Θέλω να πω, ο αντικαπιταλισμός δεν συνιστά τοποθέτηση στο επέκεινα. Σε φιλοσοφική γλώσσα, είναι στάση εμμενής και όχι υπερβατική. Αυτό, άλλωστε, είναι που, διαχωρίζει τη μαρξιστική του εκδοχή από αυτές που έμειναν στην ιστορία ως ουτοπικές, δηλαδή, ακριβώς, υπερβατικές.
Με τα λόγια του Μαρξ, «ο κομμουνισμός είναι το κίνημα που ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων». Τώρα, όχι κάποτε. Διαρκώς, όχι κάποια στιγμή. Η Αριστερά, λοιπόν, είναι του ενθάδε και του τώρα. Ή δεν είναι τίποτε.
Το ΚΚΕ δεν είναι «τίποτε», ακριβώς γιατί τα μέλη του, με τον τρόπο τους πάντα, συμμετέχουν στους αγώνες κι ενδιαφέρονται για πολιτικά αποτελέσματα. Κάποιες φορές παράγουν πολιτικά αποτελέσματα. Πράγμα που σημαίνει πως περιλαμβάνονται στον πολιτικό χάρτη, θέλοντας και μη. Άλλωστε, ανεξάρτητα από τις δημόσιες δηλώσεις της ηγεσίας του, ο επαναστατικός αυτοπροσδιορισμός από μόνος του αποτελεί κατάταξη στη γεωγραφία. Αριστερή κατάταξη.
Έλα, όμως, που αυτό αμφισβητείται σφόδρα. Όπως έδειξε η έρευνα μεταξύ των συνέδρων του ΣΥΡΙΖΑ του πρόσφατου Ιουλίου η αυτοαντίληψή τους είναι πως βρίσκονται πολύ αριστερότερα του ΚΚΕ. Έτσι, στην κλίμακα 1 έως 10 (με 1 για την Αριστερά και 10 για τη Δεξιά) οι συριζαίοι αυτοτοποθετούνται στο 1.9, σχεδόν ακροαριστερά, ενώ το ΚΚΕ το ταξινομούν στο 3.5, κοντύτερα στο κέντρο, δηλαδή.
Έχει κάποια σημασία αυτό; Μήπως μας βάζει σε μια βλακώδη λογική αριστερόμετρου; Ισχυρίζομαι πως και έχει σημασία και δεν μας οδηγεί σε βλακώδεις ατραπούς.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, είναι τέτοια η αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ προς το σεχταρισμό και την «αυτάρκεια», που είναι συχνότερο να βρεις στην πρακτική τους τον αυτοσαρκασμό παρά την αλαζονεία. Πρόκειται για έναν πολύ ανοικτό πολιτικό χώρο, στα όρια, κάποιες φορές, της αυτοϋπονόμευσης.
Με δεδομένο αυτό, η πολύ αριστερή αυτοτοποθέτησή τους είναι, νομίζω, καλό σημάδι. Γιατί, αν κάτι υποδηλώνει, που έχει πολιτική σημασία, είναι πως αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι αυτό που επιδιώκουν, η κυβέρνηση της Αριστεράς, σηματοδοτεί μια κολοσσιαία πολιτική και κοινωνική σύγκρουση με ευρωπαϊκές και παγκόσμιες διαστάσεις. Καμιά «ομαλότητα» δεν τους περιμένει έχοντας να αντιμετωπίσουν αυτό το διακύβευμα. Η αυτοτοποθέτησή τους, λοιπόν, είναι και μια εκδήλωση αποφασιστικότητας μπροστά στα δύσκολα.
Που γίνονται δυσκολότερα λόγω της στάσης του ΚΚΕ.
Από τον Δεκέμβρη και την Υπατία μέχρι τις πλατείες και τις εκλογές έχουμε δεκάδες επεισόδια, που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Σε όλες τις ριζοσπαστικές καμπές του κινήματος το ΚΚΕ βρέθηκε απέναντι.
Και σήμερα εμφανίζεται ως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το μέγιστο εχθρό του. «Κάποιοι λένε ότι είναι καλύτερα να διαπραγματευθεί η ΝΔ που είναι «παιδί του συστήματος» παρά κάποιος που δεν ξέρει και που χθες ήταν άλλο και σήμερα άλλο», είπε, μεταξύ άλλων, η Παπαρήγα στην τελευταία παρέμβασή της στη Βουλή, την οποία αφιέρωσε, στο σύνολό της σχεδόν, σε μια εμμονική επίθεση στο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
«Κάποιοι λένε». Και, προφανώς για να λένε, κάτι θα ξέρουν. Αν είναι να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ψηφίστε καλύτερα ΝΔ.
Και όλα αυτά δεν δηλώνουν μόνον εμπάθεια και σεχταρισμό. Δείχνουν και σκέψη ταραγμένη. Διότι τι άλλο σημαίνει η θέση του γραμματέα του ΚΚΕ πως ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε σοσιαλδημοκρατία; Αλήθεια, αυτό δεν ήταν πάντοτε στην ανάλυση του ΚΚΕ; Από πότε άρχισε η μετάλλαξή του; Πρωτύτερα υπήρξε ριζοσπαστικός; Ημικομμουνιστικός, ίσως; Ρε, μπερδέματα που έχει η διαλεκτική!
Ας κλείσω με ένα τελευταίο παράδοξο.
Η ανάλυση του ΚΚΕ αναφορικά με το μείζον ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης είναι πανομοιότυπη με αυτήν της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή. Ο ορισμός της ως κρίσης υπερσυσσώρευσης, που τον μοιράζονται τα δύο κόμματα, οδηγεί, επιπλέον, και σε μια κοινή προσέγγιση τόσο της κρίσης όσο και των απαντήσεων με όρους πρωταρχικά ταξικούς, πράγμα που τα διαχωρίζει από άλλες οργανώσεις της ελληνικής Αριστεράς, που προτάσσουν περισσότερο «πατριωτικές» ή «αντιιμπεριαλιστικές» οπτικές. Κανονικά, αυτό έπρεπε να τα φέρνει πιο κοντά. Κανονικά. Τι θα πει, όμως, κανονικά; Ούτε σ’ αυτό βγαίνει άκρη.
ΠΗΓΗ : alterthess
16 Δευτέρα Δεκ. 2013
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:
Γκούσης Κώστας
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ:
Αγγουράκη Σπυριδούλα
Αρμενιάκος Σπύρος
Παληκύρας Δημήτρης
Πανδής Ανδρέας
Ραιδεστινός Γιώργος
Στραβοράβδης Διονύσης
Τόμπρος Τάσος
Τσιρίδου Λιάνα
ΜΕΛΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ:
Ανδριοπούλου Ελένη
Βλάσσης Κώστας
Βλάχος-Πολίτης Φώντας
Γκούσης Νίκος
Γουρδούκης Κώστας
Κουλούρης Σωτήρης
Κρητικός Γιάννης
Λουκανάρη Αγγελική
Μιχαλάκη Μαίρη
Μπόικος Σπύρος
Νικολούζος Κώστας
Πανδή Νικολέττα
Παυλίδης Κώστας
Προβατάς Σπύρος
Ρομποτής Γεράσιμος
Ρουμελιώτης Σωτήρης
ΜΕΛΗ Π.Σ.Ε. :
Στραβοράβδης Διονύσης
Ασπιώτης Κώστας
10 Κυριακή Νοέ. 2013
Οι «εμπλοκές» στις διαβουλεύσεις των δανειστών με την κυβέρνηση είναι το άλλοθι για να εφαρμοστούν απρόσκοπτα οι πολιτικές λιτότητας, υποστηρίζει σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Συνέντευξη στον Νίκο Σβέρκο.
• Η κυβέρνηση θα πέσει την Κυριακή;
Η κυβέρνηση μπορεί να μην πέσει, αλλά δεν θα μείνει αλώβητη. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι ούτε ο αυταρχισμός, ούτε η οικονομική της πολιτική απαντούν στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Θέλει να δει μια αντιπολίτευση με αυτοπεποίθηση, με κοινωνική γείωση και με έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση. Νομίζω ότι από τη συζήτηση στη Βουλή θα προκύψει η εικόνα ότι, πέρα από τη διατήρηση της στην εξουσία, η κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να προσφέρει πια στον κόσμο.
• Η κυβέρνηση αφήνει να διαρρεύσει πως έχει σκοπό να ολοκληρώσει τη διαπραγμάτευση με την τρόικα όσο το δυνατόν πιο σύντομα, προκειμένου να εισέλθει η χώρα στους κανονικούς της ρυθμούς. Προ μερικών ημερών ο πρωθυπουργός έδινε το σήμα ότι θα δοθεί αγώνας ενάντια στους δανειστές. Εν τέλει θα τα αποφύγουμε τα νέα μέτρα;
Εχω πει πολλές φορές ότι η εμφανιζόμενη «πίεση» και το «κλίμα έντασης» δεν αποτελούν «ατύχημα» ούτε αντανακλούν κάποια ανικανότητα της κυβέρνησης ή σκληρότητα της τρόικας, αλλά συστατικό στοιχείο της όλης διαδικασίας. Μόνο έτσι μπορούν να συνεχιστούν οι «μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουμε, ανεξαρτήτως μνημονίων». Μπορεί στο μέλλον η δοσολογία να αφορά πιο πολύ θεσμικά μέτρα και λιγότερο τα δημοσιονομικά. Αλλά οι στόχοι του προγράμματος είναι καταγεγραμμένοι, με αφοπλιστική ευθύτητα, στα επίσημα κείμενα. Οικοδομείται μια χώρα εγγυήτρια των δικαιωμάτων των πιστωτών, με συρρικνωμένο κοινωνικό κράτος, που θα ανταγωνίζεται με βάση τους χαμηλούς μισθούς, τα ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα και την έλλειψη περιβαλλοντικών και άλλων ρυθμίσεων. Οι «κανονικοί ρυθμοί», αν δεν τους ανατρέψουμε, θα υπηρετούν για πολλά χρόνια αυτό το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο.
• Παρακολουθούμε την τελευταία περίοδο μια «επιμονή» του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των «σκανδάλων» παλαιότερων ετών. Θεωρείτε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κερδίζει και η κυβέρνηση κλονίζεται από τη «σκανδαλολογία»;
Η βασική μας ανάλυση δεν λέει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καλό σύστημα που το διαχειρίζονται κακοί άνθρωποι, αλλά με ένα κακό σύστημα που το έχουν διαχειριστεί και κακοί και καλοί. Αυτό νομίζω είναι το κυρίαρχο. Και δεν σας κρύβω ότι η «σκανδαλολογία» έχει την τάση περαιτέρω απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, προς όφελος είτε ενός απολιτίκ κλίματος, είτε, ακόμα χειρότερα, της Χρυσής Αυγής. Συγχρόνως, σκάνδαλα υπήρχαν και υπάρχουν και συνεχώς φουντώνει η λαϊκή οργή για την ατιμωρησία. Οπότε το θέμα είναι να βρει κανείς τη σωστή δοσολογία. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κόσμος δεν έχει αυταπάτες για την ποιότητα της ελληνικής ελίτ. Το σημαντικότερο είναι να πειστεί ο κόσμος ότι υπάρχουν συγκεκριμένες δομικές αλλαγές, μέσα από τις οποίες μπορούν να εδραιωθούν συνεργατικές λύσεις και συμμετοχικές μορφές λογοδοσίας, που θα περιορίσουν μελλοντικά κρούσματα σκανδάλων.
• Αρθρογράφοι σάς «κατηγόρησαν» προσωπικά ότι στις προτάσεις σας επί των φορολογικών διαπνέεστε από το πνεύμα του μαοϊσμού. Τι απαντάτε;
Ο Γιάννης Πρετεντέρης αφιέρωσε το άρθρο του της περασμένης Τρίτης στα «Νέα» σε αυτό το θέμα, λέγοντας ότι ο διάλογος του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό «έχει εξαντληθεί στη υπόλοιπη Ευρώπη ήδη από τον Μεσοπόλεμο». Δεν είναι καλά ενημερωμένος ο δημοσιογράφος – προφανώς επειδή ετοιμαζόταν για τις τεκμηριωμένες και δύσκολες ερωτήσεις που «ζόρισαν» πολύ τον πρωθυπουργό. Η συζήτηση στο ακαδημαϊκό επίπεδο, θεωρητική και εμπειρική, έχει «φουντώσει» τα τελευταία 20-30 χρόνια με τη συμμετοχή κορυφαίων αντιπροσώπων των οικονομικών, πολιτικών και νομικών επιστημών. Αναφέρω ενδεικτικά τους Rawls, Dworkin, Sen, Cohen, Goldthorpe, Waltzer. Η «ισότητα των αποτελεσμάτων», δηλαδή μια πιο δίκαιη κοινωνία στην οποία όλοι μοιράζονται τα αγαθά και τα βάρη, δεν είναι κατάλοιπο του μαοϊσμού, όπως ισχυρίζεται ο κ. Πρετεντέρης, αλλά σημαντικότατο στοιχείο της σημερινής συζήτησης. Πολλοί στοχαστές, και όχι μόνο της Αριστεράς, έχουν απογοητευτεί με την ιδέα ότι αν έχουμε «ισότητα των ευκαιριών», σύμφωνα με την οποία αποδεχόμαστε την ιδέα μιας κοινωνίας που θα έχει πάντα μεγάλες ανισότητες και θα προσπαθούμε απλώς όλοι να έχουν την ευκαιρία να ανελιχθούν, τότε μια πιο «απαιτητική» ισότητα γίνεται περιττή. Μάλιστα οι χώρες που έχουν μεγαλύτερη «ισότητα αποτελεσμάτων» έχουν και μεγαλύτερη «ισότητα ευκαιριών», ενώ οι χώρες που είναι πολύ «άνισες», ιδιαίτερα αυτές του αγγλοσαξονικού κόσμου, έχουν και λιγότερη «ισότητα ευκαιριών» – αν μη τι άλλο γιατί οι πιο πλούσιοι έχουν τη δύναμη να προστατέψουν τα παιδιά τους από μια κοινωνική υποβάθμιση.
• Στη σημερινή συγκυρία στην Ελλάδα πώς αντικατοπτρίζονται αυτά;
Εδώ έρχεται το Περιουσιολόγιο και η φορολογία του πλούτου, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με την πρόταση της κυβέρνησης που παγιώνει τη φορολογική αδικία. Η ανισότητα του εισοδήματος και του πλούτου πρέπει να αντιμετωπιστούν για λόγους δικαιοσύνης, αλλά και σε σχέση με τις απαιτήσεις της οικονομικής πολιτικής. Δυστυχώς για τον κ. Πρετεντέρη, η συζήτηση δεν σταμάτησε με τον Κώστα Σημίτη (ούτε με τον Μπλερ και τον Σρέντερ βεβαίως), ούτε μπορεί να διεξάγεται με μια «ηθική τρομοκρατία» που επιθυμεί να βάλει «επιτρεπτά όρια» σε αυτή τη συζήτηση, ιδιαίτερα σήμερα που ενισχύονται περαιτέρω οι ανισότητες της εποχής του νεοφιλελευθερισμού. Παρατηρώ μια εξάντληση ιδεών και προτάσεων από τον εκσυγχρονιστικό χώρο. Αντιθέτως, αισθάνομαι ότι η Αριστερά είναι αυτή που θέτει τις σωστές ερωτήσεις και αναζητεί τις ανάλογες απαντήσεις.
• Αφήσατε πάντως αιχμές κατά συντρόφων σας ότι ουσιαστικά δεν συμμετέχουν στη διαμόρφωση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα καταθέτουν διαφορετικές προτάσεις δημόσια. Είναι πρόβλημα συντονισμού ή ουσίας της αριστερής κυβερνητικής πρότασής του;
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «μια από τα ίδια». Δεν θα μπορούσε να είναι εξάλλου. Αυτό σημαίνει ότι σε πολλά θέματα υπάρχει μια διαλεκτική σύγκρουση με εμπεδωμένες απόψεις, αλλά και μια νέα προσέγγιση που επιζητά να βρίσκεται σε αντιστοιχία με τις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, της Ελλάδας του Μνημονίου και της κοινωνικής καταστροφής. Προσωπικά έχω εμπιστοσύνη στη συλλογική δουλειά και είμαι σίγουρος για την επινοητικότητα και την αποτελεσματικότητά της.
• Ο Γιάννης Δραγασάκης είπε πρόσφατα ότι «η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι “μικρό καλάθι”». Είναι δυνατόν να κρατά το κόμμα σας «μικρό καλάθι» στις σημερινές οικονομικές συνθήκες και να παράγει ταυτόχρονα αριστερή πολιτική;
Η εντύπωσή μου είναι ότι ο κόσμος που μας πλησιάζει έχει επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Αλλά, βέβαια, θέλουν να δουν την κατεύθυνση, τις πρώτες κινήσεις για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη μεταρρύθμιση του κράτους. Εξάλλου, ο Γιάννης πολλές φορές έχει μιλήσει για ένα πρόγραμμα δέκα ημερών, δέκα μηνών και δέκα ετών. Δηλαδή το «μικρό καλάθι» αρχικά δεν σημαίνει ότι δεν έχεις κατεύθυνση για τις αναγκαίες ρήξεις και τομές. Χωρίς αυτές, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι χαμένη από χέρι.
• Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε στο Τέξας ότι «η Ελλάδα δεν πρέπει να εξέλθει εθελοντικά από την ευρωζώνη». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επανέφερε τα περί «ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού και εξωτερικού» και υποστήριξε ότι αλλάζετε σαν τα πουκάμισα τις θέσεις σας για το ευρώ. Τι ισχύει τελικά;
Ούτε εμείς αλλάζουμε ούτε ο κυβερνητικός επίτροπος που μιλάει σαν «κολλημένος δίσκος» και μάλιστα από τους παλιούς των 45 στροφών. Εθελοντικά θα σήμαινε να «τους κάνουμε τη χάρη» και υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου, εδώ και στην Ευρώπη, που θα επιθυμούσαν κάτι τέτοιο. Εμείς έχουμε σχέδιο και θα διαπραγματευτούμε για όλο τον Νότο, αλλά και για κοινωνικά στρώματα του Βορρά. Η ισότητα, για να γυρίσουμε σε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα, χρειάζεται μια νέα δημοκρατική Ευρώπη που να ενισχύει τον κοινωνικό και οικονομικό πειραματισμό, που να ψάχνει νέα καταναλωτικά και παραγωγικά πρότυπα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι, βεβαίως, μικρό κομμάτι του νέου μοντέλου που διαφαίνεται. Αλλά μπορεί να είμαστε περήφανοι ότι έχουμε αναφορές σε νέους προβληματισμούς και νέες ιδέες, που μπορούν να δώσουν απαντήσεις στις μεγάλες προκλήσεις του 21ου αιώνα. Οπως έλεγε και ο Μαρξ, «μπορείς να πολεμάς το παρόν χωρίς να νοσταλγείς το παρελθόν».
25 Παρασκευή Οκτ. 2013
Σφαίρες και πιστόλια
Δευτέρα 30/09/13: Οι σφαίρες ως μεταφορικό σχήμα
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης μας λέει ότι φυλάει τις «σφαίρες» του για τον πραγματικό εχθρό και όχι για τους πατριώτες και εθνικιστές. Βέβαια οι σφαίρες είναι σε εισαγωγικά. Παλαιά πρακτική των ακροδεξιών. Λέμε κάτι -όσο ακραίο και να είναι- που θα το κατανοήσουν οι δικοί μας (το target group θα λέγαμε στα νεοελληνικά). Αλλά το λέμε με κάποια αμφισημία, ώστε να μπορούμε να πούμε στα σαλόνια, στους αστούς δηλαδή, «μα τι λέτε, όταν λέμε σφαίρες το εννοούμε ως μεταφορικό σχήμα». Ο Αδόλφος ήταν πρωτομάστορας της συγκεκριμένης τέχνης.
Πέμπτη 3/10/13: Το άλλοθι του Βίλι Μπραντ
Συνάντηση Αλέξη Τσίπρα με τον Μάρτιν Σουλτς. Ο τελευταίος, αστειευόμενος, εκφράζει την ευχή ο Αλέξης να διορθώσει τις αριστερές ιδέες του. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο κλίμα, ανταποδίδει ότι ας διορθωθούν οι πολιτικές της ευρωπαϊκής ηγεσίας και τα άλλα τα βλέπουμε. Μέχρι εκεί τίποτα το μη αναμενόμενο. Αλλά ο Σουλτς εξηγεί ότι προέρχεται από οικογένεια με πέντε αδέρφια κομμουνιστές και πέντε σοσιαλιστές και ότι ο ίδιος έγινε σοσιαλιστής γιατί εμπνεύστηκε από το Βίλι Μπραντ.
Δε θέλω να ωραιοποιήσω τη συμβολή του Βίλι Μπραντ. Αλλά ήταν ηγετική μορφή της σοσιαλδημοκρατίας την εποχή που αυτή αποτελούσε ένα διακριτό ρεύμα ιδεών, με διακριτές πολιτικές και προπαντός με συγκεκριμένες κοινωνικές αναφορές. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Σρέντερ εγκατέλειψε την καγκελαρία για να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο από τις γραμμές μιας ρωσικής εταιρίας ενέργειας, άφησε μια παρακαταθήκη (Ατζέντα 2010) σαφώς δεξιότερη από αυτή του Χέλμουτ Κολ. Τι απέμεινε να εμπνεύσει τον Σουλτς; Τι πρότυπα να έχει πια αυτός ο άνθρωπος; Τι ιδέες υπηρετεί, ποιες κοινωνικές ομάδες;
Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος δε θα αναγνώριζε πια αυτά τα ερωτήματα ως εύλογα. Στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία όλα περιφέρονται γύρω από μια ρεαλπολιτίκ της εξουσίας,
Δευτέρα 14/10/2013: Η επιτροπή Νόμπελ αποδομεί την οικονομική «επιστήμη»
Ανακοινώθηκε το φετινό Νόμπελ Οικονομίας. Έδωσαν ένα Νόμπελ στον Ρόμπερτ Σίλερ που μπορεί να μην είναι ετερόδοξος οικονομολόγος αλλά έχει μεγάλη προσφορά με τις αναλύσεις του για τις χρημοτοπιστωτικές κρίσεις, και με τις προτάσεις του για τη ρύθμιση αυτών των χρηματαγορών που τις θεωρεί εγγενώς αναποτελεσματικές. Όμως το Νόμπελ το πήρε και ο Γιουτζήν Φάμα, ο οποίος είναι τόσο ακραίος νεοφιλελεύθερος, που υποστηρίζει ότι οι χρηματαγορές είναι πάντοτε αποτελεσματικές (Perfect Market Hypothesis), ότι δεν λαθεύουν ποτέ, ότι δεν χρειάζονται ρύθμιση και ότι ούτε ο ιδιωτικός τομέας ούτε οι χρηματαγορές φταίνε για την κρίση.
Να επισημάνω εδώ ότι οι οικονομολόγοι, της κυρίαρχης σκέψης πρωτίστως, αλλά όχι μόνο, έχουν μεγάλη ιδέα για την επιστήμη τους. Είναι σχεδόν οι τελευταίοι θιασώτες του θετικισμού στη ακραία του μορφή. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι η επιστήμη τους είναι αντικειμενική, δεν επηρεάζεται από αξίες, και επιβεβαιώνεται μόνο από τα εμπειρικά στοιχεία. Ουδόλως έχουν επηρεαστεί από τους μεγάλους στοχαστές της φιλοσοφίας της επιστήμης του εικοστού αιώνα (Quine, Popper, Kuhn, κλπ) που τσαλάκωσαν αυτή την εικόνα της επιστήμης. Βραβεύοντας δυο αντιπαραθετικές θεωρίες, η επιτροπή του Νόμπελ ίσως να καταφέρει αυτό που δεν κατάφεραν τόσοι και τόσοι φιλόσοφοι (αλλά και κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι κλπ). Σκεφτείτε να είχαν μοιραστεί το Νόμπελ ιατρικής κάποιος που είχε αναδείξει τη σχέση του καρκίνου του πνεύμονα με το κάπνισμα, και κάποιος άλλος επιστήμονας που ισχυριζόταν ότι το κάπνισμα αποτελεί την καλύτερη δυνατή προστασία από αυτή τη νόσο.
Πέμπτη 17/10/13: Τα κλάσματα του Γιάννη Στουρνάρα
Πριν από δυο-τρεις εβδομάδες είχα βγάλει ένα δελτίο τύπου που παρομοίαζε τον Υπουργό Οικονομικών με το συμπαθέστατο χαμστεράκι που τρέχει στη ρόδα. Από το φθινόπωρο του 2012 ανακοινώνει σε διάφορες ομιλίες και συνεντεύξεις ότι στα δημοσιονομικά έχουμε καλύψει τα δύο τρίτα του δρόμου. Σήμερα ανακοίνωσε ότι τελικά φθάσαμε στα τρία τέταρτα (αν και ο Βενιζέλος λίγο νωρίτερα είχε επικαλεστεί το πιο αισιόδοξο τέσσερα πέμπτα). Με ανησυχεί ότι ένα αστείο έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να οδηγήσει σε κυβερνητική αντίδραση παρά τα πιο σοβαρά, και ευελπιστώ τεκμηριωμένα, επιχειρήματα.
Ας είναι. Ο Γιάννης Στουρνάρας τώρα μας λέει ότι σε ένα χρόνο κάλυψε περίπου εννιά ποσοστιαίες μονάδες από τον τελικό στόχο (από το 66.6% στο 75%). Με ένα πρόχειρο υπολογισμό θα δείτε ότι θέλουμε ακόμα «μόνο» τρία χρόνια για να καθαρίσουμε.
Κυριακή 20/10/13: Οι «δεύτερες πράξεις» του Αντώνη Σαμαρά
Ο Αντώνης Σαμαράς επισκέπτεται τη Μάλτα για να διευρύνει τις συμμαχίες του ενόψει των πιέσεων της Τρόικα. Ξαφνιάζει ο ισχυρισμός ότι η ανεργία και η μετανάστευση αποτελούν ισάξια προβλήματα. Ιδιαίτερα μετά από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ιδιαίτερα μετά από την πολύνεκρη τραγωδία στην Ιταλία.
Αλλά ο πρωθυπουργός είναι, από ότι φαίνεται, μαθητής του Αντόν Τσέχωφ. Ο τελευταίος συνιστούσε στους σκηνοθέτες των θεατρικών έργων ότι αν στην πρώτη πράξη είχαν κρεμασμένο ένα πιστόλι στο δωμάτιο, καλό είναι να χρησιμοποιηθεί το όπλο στη δεύτερη πράξη. Αλλιώς δε θα έπρεπε να είναι στα σκηνικά της πρώτης. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε σε μια ομιλία του πρωθυπουργού, για την οικονομία για παράδειγμα, κάποια αυταρχική κορώνα (συνήθως ανασυρόμενη από την εποχή του Παπάγου) ή κάποια ατάκα με ρατσιστικό υπονοούμενο που φαινομενικά δεν κολλάει να ξέρετε ότι θα υπάρχει και δεύτερη πράξη.
ΠΗΓΗ : RedNotebook
23 Τετάρτη Οκτ. 2013
Παρά τις ραγδαίες πρόσφατες εξελίξεις η κατεύθυνση της δράσης μας διατηρείται στο ακέραιο :
Με κωδικό τρόπο χρειάζεται να προσανατολιστούμε:
α. Στην ανάπτυξη με συγκεκριμένο τρόπο ενός ενεργού κινήματος, ενός μετώπου ανατροπής «από τα κάτω».
β. Στην ανασυγκρότηση και ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
γ. Στη δράση μας στη νέα γενιά.
δ. Σε πρωτοβουλίες ανάδειξης της πολιτικής και προγραμματικής μας πρότασης.
Όλα τα παραπάνω απαιτούν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, Οργανώσεις Μελών που λειτουργούν με δημοκρατικό τρόπο, αποφασίζουν, μοιράζουν δουλειά, δρουν ως το Κόμμα στο χώρο ευθύνης τους. Κεντρικά όργανα και τμήματα επεξεργασίας μέσα στη ζωή. Με καθημερινή παρέμβαση και προσανατολισμό στον κεντρικό στόχο. Τα πιο πάνω πρέπει να προωθηθούν με τον χαρακτήρα του επείγοντος.
2. Η πολιτική της χώρας βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο. Η κυβέρνηση σταθερή στις επιλογές της, παραμένει δέσμια μιας πολιτικής η οποία διαλύει την κοινωνία οδηγώντας σε απόγνωση εκατομμύρια συμπολίτες μας καταστρέφει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας ,αποστερεί τεράστιους πόρους από την οικονομία και κοινωνία , διατηρεί στο διηνεκές τη χώρα σε μια παγίδα χρέους και εξάρτησης, υποθηκεύοντας ταυτόχρονα την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Έναντι όλων αυτών, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου συνεχίζει και εντείνει την προσπάθεια εξαπάτησης του λαού προβάλλοντας την ψευδαίσθηση ότι τάχα τα δύσκολα πέρασαν και ότι ανοίγεται ένας δρόμος εξόδου από την κρίση. Το καλοκαίρι έβαζαν ως χρονικό όριο τη μετά τις γερμανικές εκλογές περίοδο. Διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Τώρα χρησιμοποιούν ως εθνικό στόχο το «πρωτογενές πλεόνασμα». Η επίκληση των «θυσιών του λαού» είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα θυσιάζουν το λαό για χάρη των δανειστών και αυτό το ονομάζουν «λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα». Η έκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ είναι αποκαλυπτική. Οι διεθνείς οργανισμοί με τη στάση τους πιστοποιούν το αντίθετο και κρούουν τον κώδωνα για την μη βιωσιμότητα του χρέους. Η ίδια η πραγματικότητα βοά, η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία διογκώνεται, η φτώχεια θερίζει.
Τα ψέματα της κυβέρνησης καταρρίπτονται:
Το μνημόνιο δεν τελειώνει με το πέρας του προγράμματος χρηματοδότησης αφού οι αντιλαϊκές πολιτικές και οι συνέπειές τους θα συνεχίζουν να πληγώνουν την κοινωνία επί πολλά χρόνια ακόμη.
Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ικεσίες για επενδύσεις από το εξωτερικό ούτε με προγράμματα συγκάλυψής της αλλά με μια άλλη οικονομική-αναπτυξιακή πολιτική που θα ενεργοποιήσει τις εσωτερικές αναπτυξιακές ικανότητες της χώρας και θα τονώσει την εσωτερική ζήτηση.
Η ρητορική περί του ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα είναι κενή περιεχομένου διότι υπάρχουν ήδη υποχρεώσεις προς υλοποίηση μέσα στο 2014,ενώ προεξοφλείται ήδη η λήψη «διαρθρωτικών μέτρων» που θα πλήξουν εκ νέου την εργασία
Το δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό δεν μπορούν να καλυφθούν με λογιστικές αλχημείες και αφήνουν μετέωρο τον προϋπολογισμό του 2014.
Η κυβέρνηση, ωστόσο, δέσμια της θεμελιώδους πολιτικής της στάσης υποτέλειας στην τροϊκανή λογιστική, ούτε μπορεί ούτε θέλει να διεξάγει οποιαδήποτε ουσιαστική διαπραγμάτευση προς την κατεύθυνση αλλαγής της καταστροφικής πορείας της χώρας. Αντ’ αυτού επιδίδεται είτε στην επαιτεία κάποιων “πολιτικών δώρων” από τους ισχυρούς της ΕΕ είτε επικοινωνιακά τεχνάσματα, όπως το πρόσφατο περί διαπραγματευτικής σκλήρυνσης της κυβέρνησης που στόχο έχουν την ανακοπή της αντικειμενικής αποσταθεροποίησής της λόγω της λαϊκής απονομιμοποίησης της πολιτικής της.
Η προσπάθειά της να αγοράσει πολιτικό χρόνο, μπορεί να εξυπηρετεί μικροκομματικές επιδιώξεις ή ανάγκες του ελληνικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου και της οικονομικής ολιγαρχίας αλλά είναι κατάφωρα σε βάρος του λαού και της χώρας. Η αντίληψη υποταγής της χώρας που εκφράζεται στο οικονομικό πεδίο, κυρίως απέναντι στη Γερμανία, επεκτεινόμενη στο γεωπολιτικό πεδίο κρύβει μεγάλες παγίδες ένταξης τις χώρας σε άξονες που υπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα στη περιοχή.
Ειδικά ως προς το τελευταίο οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας και στον κόσμο αναδεικνύουν τη σημασία, όσο ποτέ πριν, του διεθνισμού της Αριστεράς, την αξία της συμπόρευσης της με τα νέα κοινωνικά κινήματα στο παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Η κίνηση προς έναν πιο πολυπολικό κόσμο, συνδυάζεται με την εκδήλωση νέων οξύτατων διεθνών ανταγωνισμών με μεγάλους κινδύνους για την υπόθεση της Ειρήνης.
Στη γειτονιά μας, κέρδισε έδαφος, με την παρέμβαση της κοινής γνώμης στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, η αναζήτηση πολιτικής λύσης της κρίσης στη Συρία, ενώ επικείμενη έναρξη διαλόγου Ιράν – ΗΠΑ θέτει επί τάπητος την ένταση των προσπαθειών για την ανακήρυξη της Μ. Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, που συνεπάγεται την εγκατάλειψη και από το Ισραήλ του παράνομου πυρηνικού οπλοστασίου.
Υπό το πρίσμα των εξελίξεων αυτών, η απουσία της Ελληνικής Κυβέρνησης από τις πρωτοβουλίες για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή, η εμμονή στον ατλαντισμό και η επιλογή αναβάθμισης της στρατιωτική συνεργασίας με το Ισραήλ, βλάπτουν τα εθνικά θέματα της χώρας μας και ακινητοποιούν τις δυνατότητες αναβάθμισης του διεθνούς της ρόλου ως χώρας ευρωπαϊκής, βαλκανικής και μεσογειακής.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι για την αναγκαία αλλαγή πορείας της χώρας απαιτούνται: η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η κατάργηση των μνημονίων, η δίκαιη φορολόγηση με βάση τη συνολική περιουσία και τις οικονομικές δυνατότητες και όχι η υπεροφορολόγηση των φτωχών, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η αποκατάσταση της ρευστότητας από ένα δημόσιο τραπεζικό σύστημα, η αναδιάρθρωση και ενίσχυση των κοινοτικών πόρων, η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας, η απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων και η επαναφορά των επιχειρήσεων και οργανισμών δημοσίων αγαθών υπό δημόσιο έλεγχο, η ενίσχυση νέων μορφών δημόσιας συλλογικής και κοινωνικής οικονομίας, η πάταξη της διαφθοράς, η δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους, η αποκατάσταση των δημοκρατικών λειτουργιών που έχουν παραβιαστεί, η εμβάθυνση της δημοκρατίας και της λαϊκής συμμετοχής και άλλες ριζικές και δημιουργικές παρεμβάσεις που περιλαμβάνονται στις προγραμματικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα τίθεται επιτακτικά το δίλλημα: ή θα παραμείνει η χώρα σε μια ατέρμονη παγίδα χρέους, λιτότητας, υποανάπτυξης, ανεργίας και κοινωνικής διάλυσης ή θα θέσουμε τις βάσεις μιας νέας πορείας ανάκαμψης της χώρας και της κοινωνίας, με όρους προόδου, αλληλεγγύης και συνεργασίας μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και με κατεύθυνση το σοσιαλισμό;
Εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ τοποθετούμαστε με σαφήνεια: Σήμερα περισσότερο από ποτέ η αλλαγή σελίδας στη χώρα πρέπει να γίνει κεντρικό πολιτικό αίτημα, να δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτικοκοινωνικό ρεύμα ανατροπής και ριζικής αλλαγής, να γίνει ο στόχος της κινητοποίησης των εκατομμυρίων πολιτών που συνθλίβονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η εναλλακτική λύση στη χώρα μας όχι μόνο δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, που απαιτεί τη σύγκρουση με το νεοφιλελεύθερο σύστημα και υπόδειγμα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι η λύση του μέλλοντος, η μόνη ικανή να δημιουργήσει μια ελπιδοφόρα πορεία. Είμαστε πεισμένοι ότι αυτή την δύσκολη επιλογή ρήξης, ριζοσπαστικής κοινωνικής ανασυγκρότησης και προοδευτικής αναδημιουργίας θα την στηρίξει ο ελληνικός λαός και θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία για την προώθησή της .
4. Αναμφίβολα το κεντρικό γεγονός του διαστήματος που πέρασε είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είναι το τελευταίο γεγονός μέσα σε μια στρατηγική αναβάθμισης της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Είχαν προηγηθεί: Πλήθος απρόκλητων επιθέσεων μελών της ΧΑ σε πρόσφυγες και μετανάστες σε συνοικίες της Αθήνας και σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας, με αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους των θυμάτων τους, επιθέσεις ταγμάτων εφόδου σε μικροπωλητές σε δρόμους και λαϊκές αγορές, επιθέσεις σε δομές κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης αξιώνοντας την εξαίρεση προσφύγων και μεταναστών κάθε ηλικίας από τις προσφερόμενες υπηρεσίες, η επίθεση τάγματος εφόδου της Χ.Α. στο Πέραμα, η ηχηρή και βίαιη παρουσία της Χ.Α. στο Μελιγαλά και άλλα επιμέρους γεγονότα σε όλη την Ελλάδα. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η οργή του δημοκρατικού κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους. Και ήταν αυτό το κίνημα που μαζί με την διεθνή κατακραυγή, έκαναν δικαιοσύνη και κυβέρνηση να κινηθούν. Οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της Χ.Α. είναι γνωστές και δεν έχουν ακόμη τελειώσει. Γνωστά είναι και τα μέτρα που ως τώρα έχουν παρθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προηγούμενα και τώρα έδωσε μεγάλες μάχες μέσα στη Βουλή αλλά κυρίως μέσα στο λαό. Η διαχείριση της κατάστασης από το κόμμα και την Κοιν. Ομ. είναι σωστή και πρέπει να επιμείνουμε.
Χρειάζεται όμως να επισημάνουμε τα εξής :
– Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι κεντρικοί ιδεολογικοί άξονες στην αναβίωση του φασιστικού και νεοναζιστικού αποστήματος σήμερα. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, φέρουν τεράστια ευθύνη γιατί υπέθαλψαν με τη ρητορική αλλά και τα έργα τους (βλ. στρατόπεδα κράτησης προσφύγων και μεταναστών χωρίς χαρτιά, διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, εθνικιστικές ρητορείες και υστερίες, ακύρωση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και τόσα άλλα) και ενίσχυσαν αυτές τις ιδεολογικές κατευθύνσεις.Επιπλέον, στα γενεσιουργά αίτια της ραγδαίας ανάπτυξης της Χ.Α. στη διάρκεια της μνημονιακής τριετίας πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε η αποσάθρωση του δημόσιου βίου και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος εξαιτίας της διαφθοράς αλλά και της πρωταρχικής συμβολής του, μέσω των μνημονιακών πολιτικών, στην βίαιη εξαθλίωση του λαού μας και στην καταστροφή κάθε δικτύου προστασίας για τους φτωχούς, αδύναμους και αποκλεισμένους που, σε συνδυασμό με την συστηματική προώθηση από τις κυρίαρχες δυνάμεις μιας νεοφιλελεύθερης κουλτούρας που εκθειάζει την ιδιώτευση, τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων και ποινικοποιεί την αλληλεγγύη και τη συλλογική δράση, άνοιξαν το δρόμο στις φασίζουσες ιδέες και τις νεοναζιστικές ομάδες. Οι τελευταίες, με το προκάλυμμα του «αντισυστημικού» λόγου και τη λογική της αντιποίησης αρχής των κουμπουροφόρων υπέρ των «δικών μας» και εναντίον «των άλλων» απευθύνθηκαν σε ένα τμήμα του πληθυσμού, που αποξενωμένο απ‘ το στοιχειώδες αξιακό φορτίο της δημοκρατίας διακατεχόμενο από τυφλή οργή και επικίνδυνη άγνοια είδε ως εχθρό τον φτωχό διπλανό του και ανέχθηκε την έξαλλη ναζιστική βία.
– Αρωγός σ’ αυτή την επικίνδυνη κατάσταση υπήρξε η συστηματική ανοχή αν όχι διαφήμιση των χρυσαυγιτών από ΜΜΕ, και η ενεργός υποστήριξη της Χ.Α. από θύλακες εντός του κράτους και από οικονομικά συμφέροντα.. Όλοι αυτοί είδαν την Χ.Α. ως συστημικό βοηθό. Όσο η δράση της αφορούσε σε φτωχούς μετανάστες και αριστερούς την αξιοποιούσαν ως ανάχωμα, υποβάθμιζαν στη δημόσια εικόνα την εγκληματική της δράση, ανέπτυσσαν ιδέες και αφηγήσεις περί 2 άκρων ή αντίθετα περί αξιοποίησης μιας άλλης «καλής» Χ.Α. στη πορεία μιας συντηρητικής κυβερνητικής σταθερότητας. Όλα αυτά κατέρρευσαν με πάταγο όμως δεν χάθηκαν. Η κυβέρνηση είναι αναξιόπιστη μπροστά και σε αυτό το κομμάτι του πληθυσμού, η εξαθλίωση είναι πολύ ισχυρή και «κακός σύμβουλος» και οι φασιστικές ιδέες με την ίδια ή άλλη μάσκα μπορεί και πάλι να βγουν δυνατές.
Τα παραπάνω συμπεράσματα έρχονται να συνδυαστούν με την αύξηση της δύναμης των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός επενδύει στη βάρβαρη πολιτική λιτότητας, προσπαθεί να κερδίσει έδαφος ακριβώς για να υπηρετήσει, όπως το έκανε και προηγούμενα, τις ρίζες του συστήματος.
Από τα παραπάνω προκύπτουν καθήκοντα:
Οφείλουμε να σημάνουμε συναγερμό ανάμεσα στις αριστερές, αντινεοφιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Να επιμείνουμε στην ενότητα και τη συνεργατική δράση του αντιφασιστικού κινήματος που αναδεικνύοντας τις αξίες της δημοκρατίας, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης αντικειμενικά έρχεται σε ρήξη με τις πολιτικές ευρωπαϊκής εσωτερικής υποτίμησης, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης.
Οφείλουμε να σημάνουμε συναγερμό ανάμεσα στις φιλειρηνικές δυνάμεις και τον κόσμο της διανόησης. Στην Ελλάδα ο συντονισμός αντιφασιστικών κινημάτων, το Ελληνικό Τμήμα του Ευρωπαϊκού Αντιφασιστικού Μανιφέστου, το ALTERSUMMIT πρέπει να δέσουν συναγωνιστικά τη δράση τους με τους συνδικαλιστικούς αγώνες, τις κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και τις αντίστοιχες επιτροπές για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και τις αντίστοιχες επιτροπές, το κίνημα και τις αυτοδιαχειριζομενες δομές αλληλεγγύης..
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο ανοιχτό τρόπο να συνεχίσει και να δυναμώσει τη δράση σε αξιακό, πολιτικό και κινηματικό επίπεδο ώστε να συντριβεί το φασιστικό τέρας που σηκώνει κεφάλι.
Η αντιφασιστική πάλη για να είναι αποτελεσματική πρέπει να αναπτυχθεί κυρίως από τα κάτω, να συνδεθεί με την πάλη κατά των μνημονίων ,με την διεύρυνση της δημοκρατίας, με τον έλεγχο και τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας, του στρατού και της ΕΥΠ, με την αναβάθμιση της βουλής, το σταμάτημα των συνταγματικών παραβιάσεων, την πάταξη της διαφθοράς και την ακύρωση του φαύλου πολιτικού μνημονιακού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση η αντιφασιστική δράση πρέπει να εκτυλιχθεί στο κινηματικό, πολιτικό, ιδεολογικό πεδίο και να γίνει υπόθεση της νέας γενιάς .
5. Το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας, υφίσταται σήμερα έναν ισχυρό –τον ισχυρότερο τα τελευταία 40 χρόνια της ιστορίας μας– κλυδωνισμό, εν δυνάμει επικίνδυνο ακόμη και για τη σταθερότητα της ταξικής του κυριαρχίας. Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο, που συνδέεται με την προοπτική ανόδου της ριζοσπαστικής αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία και γνωρίζοντας την έλλειψη εφεδρειών σε πολιτικό προσωπικό αφού το μεγαλύτερο μέρος του έχει απαξιωθεί μέσα από τη στήριξη των μνημονιακών πολιτικών, απεργάζεται σειρά μεθοδεύσεων για την επανασταθεροποίηση της εξουσίας του. Εξαιτίας των ραγδαία οξυνόμενων αντιθέσεων και ανταγωνισμών εντός του συστημικού μπλοκ, δεν προκύπτει αυτή τη στιγμή ούτε ενιαίο κέντρο εκπόνησης των μεθοδεύσεων ούτε πλήρως κατασταλαγμένη στρατηγική. Γι’ αυτό αναφύονται από πολλές πλευρές και συνυπάρχουν πολλά σενάρια. Στο σύνολό τους, εντούτοις, όλοι οι συστημικοί – μνημονιακοί παράγοντες, εντός και εκτός της χώρας, κατανοούν το σοβαρό κίνδυνο για τα συμφέροντά τους από μια ενδεχόμενη διακυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα. Συνεπώς, έχουν κάθε λόγο να μετέλθουν κάθε μέσου ώστε να εμποδίσουν αυτή την προοπτική. Εκτιμούμε ως πολύ πιθανόν, στο επόμενο διάστημα, η επίθεση στο μαζικό κίνημα και την αριστερά να κλιμακωθεί λαμβάνοντας ακραίες μορφές.
Ταυτόχρονα, σε διάφορους «εκσυγχρονιστικούς» κύκλους εξυφαίνονται σχέδια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς, με μέτωπο κυρίως απέναντι στον δήθεν λαϊκισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι «λύσεις» αυτές, αν και δεν πρέπει να υποτιμηθούν ως εναλλακτική επιλογή του αστικού μπλοκ εξουσίας, δεν έχουν περιθώρια να ευδοκιμήσουν κι αυτό, όχι μόνον εξαιτίας της καθαρής και σταθερής επιλογής του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει αταλάντευτος στο πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο των δεσμεύσεων και επιλογών του, όπως έχει διατυπωθεί από τις προηγούμενες εκλογές μέχρι σήμερα και επικυρωθεί από το 1ο του Συνέδριο και τις μετέπειτα αποφάσεις της Κ.Ε. του.
Όλες αυτές οι «λύσεις» υποτιμούν ή και αγνοούν τη ραγδαία και εκ βάθρων ανατροπή που έχει γίνει στη ζωή των πολιτών, επιδεινώνοντάς την ριζικά και επηρεάζοντας εξίσου τον τρόπο σκέψης τους, παράγοντας βαθιές κοινωνικές διαιρέσεις και αναδεικνύοντας εντέλει μια ολοένα και πιο έντονη πολιτική πόλωση, με ανταγωνιστικά και ασυμφιλίωτα πολιτικά σχέδια, μεταξύ των χώρων που συγκροτούν σήμερα προτάσεις εξουσίας.
Αυτήν ακριβώς την, επικίνδυνη για το μνημονιακό καθεστώς, πραγματικότητα επιχείρησε να συγκαλύψει και να διαστρεβλώσει η, επικίνδυνη για την κοινωνία και τη δημοκρατία, «θεωρία των δυο άκρων». Η «θεωρία των δυο άκρων», την οποία εκπόνησαν και εκφώνησαν με τον πιο επίσημο τρόπο εκπρόσωποι του κατεστημένου και της κυβέρνησης, με προεξάρχοντα τον ίδιο τον πρωθυπουργό, στόχευσε συνειδητά στην τρομοκράτηση και την καταστολή, τόσο στο επίπεδο της ιδεολογίας όσο και της πρακτικής, των κινημάτων και των πολιτών που αντιστέκονται στην αγριότητα της μνημονιακής επίθεσης, στην παραβίαση της δημοκρατίας και τον αυταρχισμό, στο φασισμό και το ρατσισμό. Σήμερα, η «θεωρία των δυο άκρων» έχει υπονομευθεί ως ηγεμονικό ιδεολογικό εργαλείο και έχει χάσει σημαντικό τμήμα των πολιτικών της ερεισμάτων, αλλά δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την ανάγκη διαρκούς αντιπαράθεσης με αυτήν.
Ωστόσο, καθώς η μνημονιακή διακυβέρνηση παραμένει και η κοινωνική καταστροφή σοβεί, αναδεικνύεται ξεκάθαρα η ασυμφιλίωτη αντίθεση των δυο αντίπαλων κόσμων, όπως το συμπυκνώνει και το σύνθημα «Εμείς ή αυτοί»: Από τη μια πλευρά, τη δική μας, ο κόσμος της δημοκρατίας, των λαϊκών αντιστάσεων, των κοινωνικών κινημάτων, της «αλλαγής σελίδας» και της ριζοσπαστικής προοδευτικής προοπτικής που δυναμώνει τη φωνή του, αποδεικνύει ότι είναι όχι μόνον αναγκαίος αλλά και εφικτός, και επιδιώκει να συρρικνώσει την άλλη πλευρά, «αυτούς», το σύμπαν δηλαδή του άγριου καπιταλισμού, της μνημονιακής βαρβαρότητας, της διαφθοράς, του αυταρχισμού και του εκφασισμού των συνειδήσεων και πρακτικών.
Σ’ αυτή τη σύγκρουση, που είναι ιστορικής σημασίας και διεξάγεται, από την πλευρά μας, με απόλυτη διαφάνεια αποκλειστικά στο έδαφος της δημοκρατίας και της δημοσιότητας, δεν υπάρχει έδαφος για «ήπια διαχείριση» από κοινού με τους αντιπάλους.
6. Το προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν σημαντικοί αγώνες στο χώρο της παιδείας ,της υγείας, της τοπικής αυτοδιοίκησης, στον ιδιωτικό τομέα .Έγιναν και ορισμένες κεντρικές απεργιακές κινήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας την απόφαση της Κ.Ε. της 1ης Σεπτεμβρίου 2013, συνέβαλλε μέσα από τις δυνάμεις του στο μαζικό κίνημα για το συντονισμό των αγώνων στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μετώπου για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης, με χαρακτηριστικά παλλαϊκού κινήματος. Τα αποτελέσματα ήταν ωστόσο κατώτερα των προσδοκιών μας. Στην έκβαση αυτή έπαιξε ρόλο η γενικότερη συγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με σοβαρότατες ευθύνες της ηγεσίας του, που αντιστρατεύτηκε την προσπάθεια για πανεργατικό – παλλαϊκό ξεσηκωμό με κεντρικοπολιτική κατεύθυνση, χάριν των μικροκομματικών – μικροπαραταξιακών σκοπιμοτήτων της κάθε πλευράς. Παράλληλα, βέβαια, η κρίση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος έχει και βαθύτερα αίτια. Στη διάρκεια της μνημονιακής αλλά και των προηγούμενων διακυβερνήσεων, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει δεχθεί στρατηγικά πλήγματα, έχει υπονομευτεί σε τεράστιο βαθμό η διαπραγματευτική του ικανότητα και η αξιοπιστία του στα μάτια των εργαζομένων, ενώ η κρίση του ακουμπά όλη την κλίμακα των συνδικάτων, όχι μόνον τις ηγεσίες και απαιτείται μια νέα στρατηγική ανασύνταξής του εκκινώντας από την δράση και τον συντονισμό από τα κάτω στους χώρους δουλειάς και τόπους κατοικίας. Γεγονός είναι ότι στην περίοδο των μνημονίων έγιναν μεγάλοι και πρωτόγνωρα μαζικοί αγώνες με την συμμετοχή των συνδικάτων. Ωστόσο, οι μακροχρόνιες παθογένειες του κυβερνητικού, κομματικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, οι διαχωριστικές αντιλήψεις μέρους του αριστερού συνδικαλισμού, η εξουθένωση των εργαζομένων εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής, της συστηματικής καλλιέργειας του κοινωνικού αυτοματισμού από την πλευρά της εξουσίας, του εκφοβισμού, των απολύσεων και της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, , τέλος δε η αδυναμία αποτελεσματικότητας των αιματηρών αγώνων, έχουν οδηγήσει σε κόπωση σημαντικό τμήμα εργαζομένων, ενώ κερδίζει δυστυχώς έδαφος η λογική της ανάθεσης και της παθητικής αναμονής των πολιτικών εξελίξεων. Σήμερα, αναδεικνύεται επιτακτικά η ανάγκη σύνδεσης της κοινωνικής και πολιτικής πάλης, χωρίς ωστόσο να υποκαθίσταται το κοινωνικό από το πολιτικό, ούτε φυσικά να απομακρύνονται οι εργαζόμενοι από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και πολύ περισσότερο να παραιτούνται από την πάλη. Η πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων, η ενωτική λογική, η επικοινωνία και εναρμόνιση των «από κάτω» (πρωτοβάθμια σωματεία) με τις ομοσπονδίες και τις ηγεσίες και, παράλληλα, ο σεβασμός της αυτονομίας των μαζικών κινημάτων και των διεργασιών τους, είναι άξονες που χρειάζονται άμεσα εμβάθυνση, επικαιροποίηση και πρακτικές εφαρμογές στο πεδίο της δράσης. Η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης πρέπει να απασχολήσει με επείγοντα τρόπο όλο το κόμμα και τη νεολαία με όρους ενός σχεδίου ανασυγκρότησής του. Παράλληλα πρέπει να υπάρξει η αμέριστη και κομματικά ανιδιοτελής βοήθεια ώστε παρά τις μεγάλες δυσκολίες να κινητοποιηθεί συντονισμένα και με σχεδιασμό ιεράρχησης των αναγκών και του επείγοντος, ο κόσμος της εργασίας για τα μεγάλα θέματα: της ανεργίας, της κατάρρευσης των μισθών και των δικαιωμάτων, των απολύσεων, της υπερφορολόγησης, των λαϊκών στρωμάτων και των χαρατσιών, των κόκκινων δανείων και των πλειστηριασμών, της διάλυσης της παιδείας, της υγείας του συστήματος κοινωνικής ασφάλειας, σε σύνδεση με την ανάγκη ριζικής αλλαγής του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου.
7. Σοβαρή παράμετρος στην προσπάθεια ανατροπής των αντιλαϊκών πολιτικών ,της τρόικας και της συγκυβέρνησης είναι η οργανωτική ανάπτυξη ,η μεγαλύτερη σύνδεση του κόμματος με τα λαϊκά προβλήματα και την κοινωνία η κατάκτηση της πολιτικής , οργανωτικής και εκλογικής ετοιμότητας ώστε να ανταποκριθούμε στις μάχες του είναι μπροστά μας .Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στα προβλήματα και τις κινητοποιήσεις της νεολαίας και σε μορφές πιο μαζικής πολιτικής οργάνωσης της, δημιουργία μαζικών χώρων για την ενωμένη δράση της. Εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα είναι η ικανότητα συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων γύρω από την πολιτική του κόμματος. Μέσα από τις αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου και της Κ.Ε. αναδεικνύεται η ανάγκη διαμόρφωσης ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με κριτήρια, αφενός την απόρριψη του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, των μνημονιακών πολιτικών και του πολιτικού προσωπικού που τα έχει στηρίξει, αφετέρου δε την προάσπιση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων, των αντιστάσεων και των κοινωνικών κινημάτων, στο έδαφος των αξιών της δημοκρατίας και της αριστεράς. Έχουν γίνει βήματα αλλά οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και πρέπει να υπάρξει μια ταχύτατη ανασύνταξη .Αυτό αφορά όχι μόνο τις οργανώσεις μελών που πρέπει να κινηθούν με συγκεκριμένο σχέδιο, με ουσιαστικό διάλογο και κυρίως μέσα από την εξωστρεφή τους δράση. Τα κεντρικά όργανα του κόμματος πρέπει να ενισχύσουν την επιτελικότητα, την πολιτική λειτουργία και αποτελεσματικότητά τους και ιδίως την βοήθεια προς τις οργανώσεις και τα τμήματα του κόμματος. Πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές ότι η πολιτική δουλειά δεν είναι υπόθεση των ανώτερων οργάνων ή των κεντρικών στελεχών αλλά όλου του κόμματος συνολικά.
8. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα χρειάζεται να επικεντρώσουμε στα εξής:
α. Να εκδηλωθεί το αντιφασιστικό φρόνημα αλλά και η αντιμνημονιακή δημοκρατική λαϊκή θέληση. Οι επετειακές εκδηλώσεις (28/10, 17/11 κ.λ.π) να αποκτήσουν το πραγματικό τους περιεχόμενο.
β. Να συμβάλλουμε στην επιτυχία της απεργία στις 6/11.
γ. Να συμβάλλουμε στη διεύρυνση και τον συντονισμό των κινητοποιήσεων με πολιτικό πρόταγμα την δημοκρατική ανατροπή.
δ. Με δική μας πρωτοβουλία και στη βάση του δικού μας προγράμματος να ανοίξουμε μια πλατειά συζήτηση για την «επόμενη ημέρα». Για την παραγωγική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση. Σ’ αυτή τη συζήτηση αλλά και στην επόμενη μέρα να καλέσουμε να συμβάλλει ο κόσμος της διανόησης, των γραμμάτων, του πολιτισμού και του αθλητισμού, οι συνδικαλιστές, οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι σε ένα φόρουμ δημιουργικότητας, δημοκρατίας και έμπνευσης.
ε. Να βοηθήσουμε την συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
20 Κυριακή Οκτ. 2013
Posted Αλέξης Τσίπρας, ΣΥΡΙΖΑ
inΣυντρόφισσες και σύντροφοι
Στην πορεία του κινήματος, μέσα στο μπερδεμένο κουβάρι των πολιτικών αντιπαραθέσεων και των κοινωνικών συγκρούσεων, μέσα στα μπρος πίσω της ταξικής πάλης, την επίδρασή της στην υλική πραγματικότητα και στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είναι ανάγκη κάθε φορά, να διακρίνουμε και να αναδεικνύουμε εκείνο το στοιχείο, που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αποφασιστικό.
Στοιχείο κλειδί.
Στοιχείο που μας επιτρέπει και να κατανοούμε την κίνηση των πραγμάτων και να παρεμβαίνουμε αποτελεσματικά σ’ αυτή.
Ποιο είναι αυτό το στοιχείο σήμερα;
Ξέραμε και ξέρουμε ότι η μεγάλη, η τεράστια πλειοψηφία εκείνων που σηκώνουν το επαχθές βάρος των μνημονίων έχουν πειστεί και πείθονται όλο και πιο πολύ καθημερινά ότι οι λεγόμενες θυσίες δεν οδηγούν πουθενά αλλού, παρά σε νέες θυσίες.
Ξέραμε και ξέρουμε την οργή, τις αντιστάσεις, την απόγνωση, τις κινητοποιήσεις, τα κινήματα, τις εκρήξεις, όλα τα φαινόμενα μιας κοινωνίας που συνθλίβεται κάτω από μια τεράστια πίεση.
Με δυο λόγια: Ξέραμε και ξέρουμε ότι τα μνημόνια δεν έχουν κοινωνική συναίνεση, ότι οι απο κάτω δεν θέλουν.
Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή δεν θέλουν, έχει εξαπολυθεί εναντίον τους ένας βρώμικος πόλεμος φόβου, τρομοκράτησης, ψεύδους, διεθνών εκβιασμών και εσωτερικών απειλών.
Αλλά δεν θέλουν.
Τελεία και παύλα.
Και δεν θα θέλουν όλο και πιο πολύ, ολοένα και περισσότεροι.
Αυτό είναι καθοριστικό, γενεσιουργός αιτία για τις σαρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στους πολιτικούς συσχετισμούς.
Το καινούργιο όμως, που πρέπει να σημειώσουμε, να εκτιμήσουμε, να υπολογίσουμε, γιατί απαιτεί από μας την πιο μεγάλη επαγρύπνηση, την πιο μεγάλη αποφασιστικότητα και το πιο μεγάλο αίσθημα ευθύνης, είναι ότι:
Σήμερα όχι μόνο οι από τα κάτω δεν θέλουν, αλλά και οι από τα πάνω δεν μπορούν.
Δεν μπορούν πια. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία.
Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπορεί.
Είναι σε τόσο κατάφωρη αντίθεση με τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, με τη θέληση της κοινωνίας, ώστε να διαβρώνεται κάθε μέρα.
Να κατατρώγεται από εσωτερικές αντιθέσεις, να θρυμματίζεται από ηθικές εκπτώσεις, να γίνεται όλο και πιο επιρρεπής στον αυταρχισμό, στη φαιά και μαύρη προπαγάνδα, στη χρήση της προβοκάτσιας ως πολιτικού όπλου, ακόμα και στη φαλκίδευση της δημοκρατίας, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να σταθεί και να κυβερνήσει αλλιώς.
Και όσο περισσότερο φανερώνεται ότι δε μπορούν τόσο περισσότερο επικίνδυνοι γίνονται.
Αν αυτή η εκτίμηση είναι σωστή, και πιστεύω βαθιά ότι είναι, τότε βρισκόμαστε μπροστά στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολίτευσης.
Απέναντί μας έχουμε μια κυβέρνηση που σαπίζει και μαζί της σαπίζουν θεσμοί αναγκαίοι για τη δημοκρατική ομαλότητα και την κοινωνική ισορροπία.
Μια κυβέρνηση τελειωμένη, που στηρίζεται σε ξένα δεκανίκια, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας.
Μια κυβέρνηση όμως, που δίκην εργολάβου, πρέπει να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο για το οποίο την έχουν επιλέξει και τη στηρίζουν τόσο η διεθνής τοκογλυφία, όσο και η εσωτερική κερδοσκοπία.
Εκείνοι που βλέπουν στα μνημόνια τη μεγάλη ευκαιρία όχι μόνο να αυξήσουν αλλά και να παγιώσουν τα κέρδη τους και να ελέγξουν ασφυκτικά, ολοκληρωτικά και απόλυτα τη χώρα.
Μπορούμε συνεπώς να περιμένουμε το χειρότερο.
Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το χειρότερο και το χειρότερο του χειρότερου με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, δημοκρατική εμμονή, και επίγνωση του γεγονότος ότι όλα τα μέσα θα χρησιμοποιηθούν για να μην επιτρέψουν στην αριστερά και στους συμμάχους της την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.
Ήδη ενεργοποιούνται μηχανισμοί, ζυμώνονται σενάρια, καταρτίζονται κυβερνητικά σχήματα επί χάρτου, ούτως ώστε να διασφαλίσουν την ίδια πολιτική με νέες κυβερνητικές εκδοχές. Και να αποφύγουν το πικρό ποτήρι των εκλογών.
Ήδη παίζουν στα σκοτεινά με σχέδια αντιδημοκρατικών μέτρων.
Μια μειοψηφική ομάδα γύρω από τον κ. Σαμαρά, επιχειρείσε να εμφανίσει το ΣΥΡΙΖΑ ως εσωτερικό εχθρό και να κινητοποιήσει εφεδρείες, κρατικές και παραδημοσιογραφικές για να τον διαβάλουν, να τον συκοφαντήσουν, να τον στιγματίσουν.
Το σχέδιο τους κατέρευσε παταγωδώς.
Γιατί είμασταν έτοιμοι, και σε εγρήγορση.
Γιατί είμασταν αποφασιστικοί και θα είμαστε αμείλικτοι προς όσους υπερέβησαν εσκαμμένα.
Αλλά και γιατί το σχέδιο τους, αμφισβητήθηκε τόσο από την πλειοψηφεία των πολιτών, αλλά και από δικά τους στελέχη.
Τους καλώ να σοβαρευτούν. Ούτε το κράτος έχει πλέον αντικομμουνιστικά και αντιαριστερά στεγανά, ούτε ο διεθνής περίγυρος είναι αυτός που ήταν τη δεκαετία του 50 και του 60.
Τίποτα δεν είναι όπως το έχουν στο κεφάλι τους.
Για αυτό και γελοιοποιούνται.
Αυτά τα δεδομένα καθορίζουν πιστεύω και την τακτική μας στο άμεσο μέλλον.
Η αντίστροφη μέτρηση για τη μεγάλη ανατροπή έχει αρχίσει.
Η αντίστροφη μέτρηση για την ανάληψη της μέγιστης ευθύνης από την αριστερά.
Από το μπλοκ των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που προτείνουν, παλεύουν, δίνουν μάχες για μια άλλη, ριζικά διαφορετική από τη σημερινή πολιτική, έχει αρχίσει.
Είμαστε, ήδη, έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να παρεμποδίσει την πορεία της χώρας προς τη δημοκρατική ανατροπή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Υπάρχουν πολλά δεδομένα που πιστοποιούν την εκτίμηση ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπορεί πια, γι’ αυτό είναι επικίνδυνη.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το περίφημο success story τους.
Ο ελληνικός λαός λέει «κάθε θαύμα τρεις ημέρες».
Το success story του κ. Σαμαρά, πριν καλά καλά το πιστέψει και η μονταζιέρα που το επεξεργάστηκε, τελείωσε μέσα σε λοιδορίες και ανέκδοτα.
Και σήμερα συγκινεί μόνο τους γελοιογράφους.
Το χρηματοδοτικό κενό, σύμφωνα με την λογική των Μνημονίων απαιτεί νέα μέτρα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μιλάει ανοιχτά για κούρεμα.
Οι άλλοι δύο της τρόικας δεν θέλουν ούτε να ακούνε για κάτι τέτοιο.
Όλοι έχουν άποψη και πρόταση.
Μόνο η ελληνική κυβέρνηση δε παίρνει θέση.
Η θέση της είναι : ¨ότι αποφασίσουν οι δανειστές¨
Άλλωστε κατά αυτούς, όπως δήλωσε ο Υπουργός οικονομικών, το μνημόνιο είναι το σοβαρότερο κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ για την Ελλάδα.
Άντε μετά να πιστέψεις ότι αυτοί είναι σε θέση να διαπραγματευτούν και να υπερασπιστούν τα δίκια του λαού μας.
Ακόμα και για το πετρέλαιο θέρμανσης επιλέγουν να ξεπαγιάσουμε και να πεθάνουν άνθρωποι από το κρύο, παρά να επιτρέψουν μια μικρή αλλαγή στην αριθμητική των μνημονίων.
Όταν η εφαρμογή του μέτρου όχι μόνο είχε τρομακτικές κοινωνικές επιπτώσεις αλλά αποδείχτηκε και καταστροφικό ως προς τα δημόσια έσοδα.
Παρόλα αυτά οι εμπνευστές του μνημονίου αλλά και οι εν Ελλάδι θαυμαστές του που ανέλαβαν την υποχρέωση να το εφαρμόσουν, επιμένουν ότι όσο η πραγματικότητα τους διαψεύδει, τόσο το χειρότερο για τη πραγματικότητα.
Και ετοιμάζονται τώρα να μπήξουν για Τρίτη φορά το μαχαίρι στη πληγή, με τρίτο μνημόνιο και νέο πακέτο μέτρων.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με τρόμο την προοπτική νέων μέτρων.
Ήδη στις γραμμές της πλειοψηφίας ακούγονται φωνές προκαταβολικής άρνησης και οργής για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Εξ ου και επιλέγουν τη γνωστή γραμμή της δημαγωγίας.
Δήθεν διαπραγματεύονται, δήθεν έχουν κόκκινες γραμμές, δήθεν εκφράζουν την αντίθεσή τους σε όσα σχεδιάζει η τρόικα. Δήθεν, δήθεν, δήθεν.
Αξίζει όμως να ασχοληθούμε μ’ αυτά;
Υπάρχει ένας έστω άνθρωπος στη χώρα, ανεξάρτητα από τα πολιτικά του πιστεύω, που πιστεύει στην προπαγάνδα και στα δήθεν της κυβέρνησης;
Αμφιβάλλω σοβαρά. Και είναι βέβαιο ότι αμφιβάλλουν και πολλοί μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Αν κάτι πιστοποιούν πάντως οι σπασμοί και οι αφροί και τα τινάγματά τους, ανάμεσα στους άτεγκτους ξένους επιτηρητές και επιτετραμμένους από τη μια και την κοινωνική κατακραυγή από την άλλη, είναι αυτό που προανέφερα:
Δεν μπορούν πια.
Έχουν σαπίσει πολιτικά και η προπαγάνδα, και η δημαγωγία τους και οι ίδιοι.
Η μόνη επιλογή είναι να τελειώσουμε με τα μνημόνια και με τους θαυμαστές των μνημονίων, πριν μας τελειώσουν ολοκληρωτικά.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ας σταθούμε λίγο στο άλλο, που αποδεικνύει ότι έφτασαν στο τέλος τους και δεν μπορούν πια να επιβιώσουν χωρίς να τσαλαπατούν όλους τους κανόνες της δημοκρατίας, ακόμα και της ηθικής.
Αναφέρομαι σε όσα ζήσαμε πριν λίγες μέρες με την πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει στη βουλή το θέμα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Το τεράστιο αυτό έγκλημα εις βάρος του Έλληνα φορολογούμενου και της Εθνικής Άμυνας της χώρας.
Το τεράστιο αυτό σκάνδαλο, θα έπρεπε να κανονικά στο μέλλον να διδάσκεται, ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Γιατί από την εξέτασή του προκύπτουν πολλαπλά και σημαντικά συμπεράσματα:
Πως γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις, ποιόν ωφελούν και πως γίνεται τελικά και κοστίζουν πάντα τόσο ακριβά στον ελληνικό λαό.
Πως κυβερνήθηκε τόσες δεκαετίες αυτός ο τόπος, και πως η μίζα η διαπλοκή και το ξεπούλημα του δημόσιου συμφέροντος υπήρξε κανόνας όλων των σημαντικών κυβερνητικών αποφάσεων.
Πως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, τον οποίον όλοι καταριούνται, παραμένει ακόμα σε ισχύ, και επιτρέπει την συγκάλυψη πολιτικών σκανδάλων με την γρήγορη και εύκολη παραγραφή.
Είδαμε στη συζήτηση για το σκάνδαλο του Σκαραμαγκά την κυβερνητική συνοχή να τρίζει επικίνδυνα, και κάποιους να χάνουν την ψυχραιμία τους.
Απαντήσεις όμως δεν είδαμε.
Όταν επισήμως ο υπουργός Άμυνας παραδέχεται ότι μετά τη σύμβαση με τον ψευτοεπενδυτή, το ελληνικό δημόσιο τον πριμοδότησε με 360 εκ ευρώ, όταν έκοβε τους μισθούς και τις συντάξεις των πολιτών, και αυτός δεν έβαλε ούτε τσακιστό ευρώ από τη τσέπη του, δε μπορεί να κάποιοι να κάνουν το χαζό.
Όταν 1200 εργαζόμενοι είναι στο δρόμο και ο ψευτοεπενδυτής κρατά και ενέχυρο δημόσια περιουσία, τα τέσσερα υποβρύχια, που στοίχισαν στον έλληνα φορολογούμενο πάνω από δυόμισι δις, εξαιτίας της σύμβασης που υπέγραψαν το 2010, δε μπορει να μας κάνουν και τα κοκόρια.
Να βγαίνουν και από πάνω.
Χωρίς ίχνος ντροπής, αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια.
Τους είδαμε λοιπόν να χάνουν τη ψυχραιμία τους, απαντήσεις δε τους είδαμε να δίνουν.
Τους είδαμε να στηρίζουν το βασικό ύποπτο για το σκάνδαλο επειδή είναι και βασικό στήριγμα της κυβέρνησης.
Είδαμε να αγνοούν όχι μόνο το περί δικαίου αίσθημα του λαού, αλλά ακόμα και δικές τους δεσμεύσεις, για να σώσουν την ετοιμόρροπη κυβερνητική πλειοψηφία.
Είδαμε με δυο λόγια την ετοιμότητά τους να τσαλαπατήσουν τα πάντα, αρκεί να μείνουν στην εξουσία.
Ας πω παρεμπιπτόντως ότι εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Και στη Βουλή και στη δικαιοσύνη και παντού όπου μας επιτρέπουν οι θεσμοί να διεκδικήσουμε τη διαφάνεια και την απόδοση ευθυνών.
Και ας φωνάζουν όσο θέλουν.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Το τελευταίο σκαλοπάτι της πολιτικής κατρακύλας της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι η επιχείρηση με τον κωδικό «θεωρία των δύο άκρων» .
Για χρόνια έκαναν τα στραβά μάτια απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο.
Έκλειναν ιστοσελίδες, απαγόρευαν θεατρικές παραστάσεις, και συγκέντρωναν λίστες με παιδιά μεταναστών στους παιδικούς σταθμούς κατόπιν παραγγελίας του Παναγιώταρου και του Κασιδιάρη.
Καταψήφιζαν την άρση της κοινοβουλευτικής ασυλίας των ναζί.
Και εσχάτως, κάποιοι από αυτούς, τους έκαναν και ανοίγματα κυβερνητικής συνεργασίας.
Τώρα παρουσιάζονται ως τιμωροί.
Κάλιο αργά παρά ποτέ λέμε εμείς, αλλά μη μας τρελάνετε κιόλας.
Αναγκαστήκατε να προχωρήσετε στο αυτονόητο, σε αυτό που σας καλούσαμε να πράξετε δυο χρόνια τώρα.
Δεν το επιλέξανε. Συρθήκανε.
Η κατακραυγή στο εσωτερικό και το εξωτερικό, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τους ανάγκασε να αλλάξουν στάση.
Αποφάσισαν επιτέλους να αντιμετωπίσουν τους ναζί ως αυτό που είναι. Ως εγκληματική συμμορία.
Αλλά την ίδια στιγμή δε χάνουν ευκαιρία να δείχνουν τις πραγματικές τους προθέσεις και το πραγματικό τους νταλκά.
Ο νταλκάς τους δεν είναι οι νεοναζί και η ακροδεξιά.
Ο νταλκάς τους είναι η αριστερά.
Κάποιοι από αυτούς μάλιστα μας απειλούν ότι για μας φυλάνε τις σφαίρες τους και όχι για τους νεοναζί.
Και αυτοί οι κάποιοι συνεχίζουν παρά τα εμφυλιοπολεμικά τους παραληρήματα, να χαίρουν της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού.
Ανοίγουν, λοιπόν, κάτω από τη διεθνή πίεση και την εσωτερική κατακραυγή, καθυστερημένο μέτωπο με τους ναζί, αλλά με την ευκαιρία επιχειρούν να ανοίξουν νέα μέτωπα συκοφάντησης της αριστεράς, επειδή δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν αλλιώς.
Αυτό είναι η περιβόητη θεωρία των δύο άκρων.
Έτσι τις τελευταίες μέρες βλέπουμε περίεργα πράγματα.
Όπως την ενεργοποίηση μηχανισμών που διακινούν περίεργες πληροφορίες.
Πληροφορίες που διοχετεύουν σε έντυπα με σκοτεινούς χρηματοδότες, με ακόμα πιο σκοτεινές διασυνδέσεις.
Και όλα αυτά για να αποφύγουν το επερχόμενο τέλος της πολιτικής και της εξουσίας τους.
Λοιπόν, καθαρές κουβέντες μια και καλή.
Δεν θα αφήσουμε όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, τη σαπίλα, το ψέμα και τη διαστροφή να γίνουν καθεστώς.
Δεν θα τους βγει, γιατί είναι τόσο βρώμικο, τόσο αμήχανο και τόσο πολιτικά άθλιο, που υπερβαίνει ακόμα και την αξιοπρέπεια των δικών τους στελεχών.
Υπερβαίνει ακόμα και την πολιτική αντοχή του δικού τους κόσμου.
Που έχει γνωρίσει την Νέα Δημοκρατία ως ένα συντηρητικό μεν, αλλά δημοκρατικό αστικό κόμμα και όχι ως έναν μηχανισμό παραγωγής ακροδεξιάς λάσπης, μίσους και ανοησίας.
Η Αριστερά δεν αντιμετωπίζεται με συκοφαντικές επιχειρήσεις λάσπης και απειλές.
Και με τέτοια μέσα δεν ανακόπτεται η θέληση του λαού να επιβάλει αλλαγή πολιτικής, κυβέρνησης και πορείας.
Ας ξεκαθαρίσουμε με την ευκαιρία και κάτι σημαντικό.
Εμείς επιδιώκουμε με μέσα ειρηνικά, δημοκρατικά, με σεβασμό στο παρόν Σύνταγμα και με τη στήριξη του ελληνικού λαού, να αλλάξουμε πολλά από τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα.
Να επιβάλλουμε τη δημοκρατική ομαλότητα, να σταματήσουμε την κατρακύλα της χώρας, να φέρουμε στο προσκήνιο τον ενεργό πολίτη.
Να μετατρέψουμε την αλληλεγγύη σε πολιτική γραμμή, να βάλουμε τον ανθρωπισμό πάνω από τις σκοπιμότητες, τον άνθρωπο πάνω από κάθε είδους υπολογισμούς, το διάλογο πάνω από κάθε είδους επιβολή.
Στόχος μας να καταργήσουμε τα μνημόνια και να ανοίξουμε το δρόμο για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα.
Όλα αυτά, πάντα με μέσο αλλά και σκοπό, την περισσότερη δημοκρατία, τα περισσότερα δικαιώματα, τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης κάθε πολίτη, είτε μας συμπαθεί είτε όχι.
Καθαρά πράγματα:
Είμαστε σήμερα και γι’ αυτό αισθανόμαστε υπερήφανοι, η πιο μεγάλη και πιο αξιόπιστη δύναμη ομαλότητας και δημοκρατικής σιγουριάς.
Στεκόμαστε απέναντι στα σχέδια ανωμαλίας και δημοκρατικής υπονόμευσης με όλη την πείρα, τη γνώση, την αποφασιστικότητα, τη διάθεση για θυσίες που μας κληροδότησε η ιστορία της αριστεράς στο τόπο μας.
Κάτω από τις σημαίες μας βρήκε η δημοκρατία καταφύγιο σε δύσκολους καιρούς.
Κάτω από τις σημαίες μας θα τη διαφυλάξουμε και πάλι ως κόρη οφθαλμού.
Στεκόμαστε με την θεσμική ευθύνη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απέναντι στην ομαλότητα, τη δημοκρατία και το λαό.
Και θα πράξουμε το καθήκον μας.
Θα είμαστε αντάξιοι της ιστορίας των δημοκρατικών αγώνων του λαού μας αλλά και αντάξιοι της ιστορικής ευθύνης που αναλαμβάνουμε για την έξοδο της χώρας από τη κρίση και τη κηδεμονία ξένων συμφερόντων.
Και τη κοινωνία θα προστατέψουμε και τη δημοκρατία θα ενισχύσουμε και την ομαλότητα θα διαφυλάξουμε.
Είτε το θέλουν είτε δε το θέλουν, σκοτεινά και γκρίζα κέντρα, μέσα και έξω από τη χώρα.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Μιας και στις μέρες μας διάφοροι στίχοι ορφανοί περιδιαβαίνουν τους δρόμους της πόλης, επιτρέψτε μου κι εμένα να θυμηθώ το Διονύσιο Σολωμό, στους Ελεύθερους Πολιορκημένους
¨Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου¨.
Στο στίχο αυτό συνοψίζεται το βασικό καθήκον κάθε αριστερού και κάθε δημοκρατικού πολίτη σήμερα.
Η Ελλάδα των Ελεύθερων Πολιορκημένων βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική στροφή.
Ήρθε η ώρα να σπάσουμε την πολιορκία για να παραμείνουμε ελεύθεροι.
Είμαστε δυνατοί, είμαστε σίγουροι, έχουμε δίκιο, έχουμε στο DNA μας την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη.
Και δεν είμαστε μόνοι.
Έχουμε συμμάχους και φίλους παντού στην Ευρώπη, όλο και περισσότεροι μας ακούν και συμφωνούνε.
Μπορούμε και θέλουμε και είμαστε σε θέση με όλη τη νεανικότητα των ιδεών μας, την αφοσίωση και την ανιδιοτέλειας της πράξης μας, την πολιτική και την απόφασή μας να γίνουμε ο κινητήριος μοχλός της μεγάλης αλλαγής και της νέας πορείας της χώρας.
Όμως.
Σε τέτοιες δύσκολες και πολύπλοκες συνθήκες, τίποτε δεν πρόκειται να χαριστεί ούτε σε μας, ούτε στους εργαζόμενους της χώρας μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και λίγους μήνες ενιαίο κόμμα.
Καλό είναι να θυμόμαστε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι δεν υπάρχουμε μόνο για τον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουμε μόνο για να επιβεβαιώνουμε την πολιτική μας ορθότητα και να συμπλέουμε με τη διαμαρτυρία.
Υπάρχουμε για να εκφράσουμε τα συμφέροντα εκείνων που καταπιέζονται από τα μνημόνια, που δεν απολαμβάνουν το αντίτιμο του κόπου τους, και αντιμετωπίζονται ως υποζύγια για να χτίζουν άλλοι πυραμίδες κερδών και εξουσίας.
Υπάρχουμε για τον εργάτη, τον υπάλληλο, το μικρομεσαίο, τον αγρότη, για όλους εκείνους που κρατούν χρόνια τώρα όρθια την οικονομία και τη χώρα και σήμερα τους γονατίζουν τα μνημόνια.
Υπάρχουμε για να είμαστε παρόντες παντού όπου οι πολίτες αντιστέκονται, για να οργανώνουμε την αντίστασή τους και να πασχίζουμε για να μην εκτραπεί η οργή τους σε μηδενισμό και ισοπέδωση αλλά να κινήσει τον τροχό προς τα μπρος.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι η δουλειά του προγραμματισμού και της οργανωτικής συγκρότησης πρέπει να προχωρά παράλληλα με την πολιτική μάχη.
Να είναι μέρος της πολιτικής μάχης.
Να είμαστε παντού.
Να ανεβάσουμε ρυθμούς γιατί ο πολιτικός χρόνος είναι σήμερα εξαιρετικά πυκνός.
Και να γίνουμε ένα με τον κόσμο στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στους χώρους της νεολαίας που περιμένει από μας απαντήσεις.
Κανένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, κανένας αριστερός, δεν μπορεί σήμερα να παραμένει έξω από τις διεργασίες στην κοινωνία, μακριά από την αγωνία του φτωχού και του άνεργου.
Κανένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να είναι σε μια δομή αλληλεγγύης.
Κανένας δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη σε ότι λέει και ότι κάνει, την κρισιμότητα των στιγμών και το γεγονός ότι βρισκόμαστε κάτω από το μικροσκόπιο όχι μόνο του αντιπάλου αλλά και εκατομμυρίων ανθρώπων που βομβαρδίζονται από την προπαγάνδα του αντιπάλου.
Ας υπερβώ λίγο τα εσκαμμένα για να πω: Λιγότερη συζήτηση και πιο πολλή δουλειά.
Λιγότερη γκρίνια και πιο πολύ δράση.
Και ας θυμόμαστε επίσης, ότι καμιά οργάνωση του κόμματός μας δεν μπορεί να μην εκτιμά τη δράση του καθενός όχι μόνο με βάση όσα λέει, αλλά κυρίως με βάση όσα κάνει.
Και να μην αντιμετωπίζει εν τη γενέσει τους τα νέα προβλήματα που γεννά η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας -προβλήματα που είδαμε να κατατρώνε και να παραλύουν κόμματα και συλλογικότητες σε άλλες ιστορικές στιγμές.
Να διαφυλάξουμε, εν ολίγοις, σήμερα εκατό φορές πιο πολύ από χτες, το ήθος της αριστεράς και να κρατήσουμε ψηλά το στοιχείο της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Προχτές, στη Μαδρίτη, το προεδρείο του ΚΕΑ αποφάσισε να προτείνει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για την θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η πρόταση αυτή είναι εξαιρετικά τιμητική.
Δεν αναφέρομαι στο πρόσωπό μου, όπου η τιμή είναι αυτονόητη.
Αναφέρομαι πρώτα από όλα στον ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια στην ίδια μας την χώρα και στους αγώνες του λαού μας, που αναγνωρίζονται από τα κόμματα ευρωπαϊκής της αριστεράς, ως η πρωτοπορία των λαϊκών αντιστάσεων σε όλη την Ευρώπη.
Πρόκειται για μια ηθική πολιτική αναγνώριση αλλά για και ιδεολογική δικαίωση για τα Κόμμα μας.
Ηθική αναγνώριση γιατί οι σύντροφοί μας στην Ευρώπη πιστώνουν στο ΣΥΡΙΖΑ το πρωτοπόρο ρόλο στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα και για την αλλαγή των συσχετισμών
Πολιτική γιατί αναγνωρίζεται η κρισιμότατη και ισχυρότατη συμβολή του κόμματός μας στην ίδια τη συγκρότηση του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ιδεολογική γιατί επιβεβαιώνει αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε από την αρχή της ελληνικής κρίσης:
¨Ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά με μια κρίση ευρωπαϊκή, που ζητά και λύσεις ευρωπαϊκές.
Ότι η Ευρώπη είναι το πεδίο των ταξικών συγκρούσεων και των πολιτικών αντιπαραθέσεων.
Πολλοί με ρωτάνε, μετά τη χθεσινή πρόταση:
Τώρα που θα κάνεις αγώνα στη Ελλάδα ή στην Ευρώπη;
Τους απαντώ :
Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο. Σε πόλεμο οικονομικό με εκατομύρια θύματα.
Δε πολεμάνε οι λαοί μεταξύ τους.
Πολεμάνε οι λαοί και οι εργαζόμενοι από τη μια μεριά με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, το επιθετικό κεφάλαιο και τους τραπεζίτες από την άλλη.
Η πρώτη γραμμή του πολέμου, το μέτωπο αυτού του πολέμου είναι στον ευρωπαϊκό Νότο, είναι στην Ελλάδα.
Αν λοιπόν οι σύντροφοί μας με τιμούν προτείνοντας να είμαι εγώ μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών, σε μια μάχη καθοριστική για την έκβαση του πολέμου, δε το κάνουν για να με πάρουν από τη πρώτη γραμμή, από το μέτωπο.
Το κάνουν για να ενισχύσουν στο μέτωπο.
Εδώ λοιπόν θα δώσουμε τη μάχη. Στο μέτωπο, στη πρώτη γραμμή.
Μια μάχη που τη δίνουμε στη χώρα μας για λογαριασμό όλων των λαών της Ευρώπης.
Μια μάχη ενάντια στη λιτότητα και στα μνημόνια.
Μια μάχη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης σε όλη την Ευρώπη, ώστε κανένας λαός να μη βιώσει αυτά που ο Ελληνικός λαός βίωσε εξαιτίας των μνημονίων.
Μια μάχη για να βάλουμε φρένο στο κύμα εθνικής αναδίπλωσης που εκφράζουν σε μια σειρά από χώρες δεξιά ή ακροδεξιά κινήματα.
Απόφαση και προσδοκία της Ευρωπαικής Αριστεράς, να συγκροτήσουμε το αντίπαλο δέος στις πολιτικές της κ. Μέρκελ.
Να συγκροτήσουμε το μπλοκ των δυνάμεων που θα σώσει την Ευρώπη από τη λιτότητα.
Όσο πιο ισχυρό είναι αυτό το μπλοκ των δυνάμεων, τόσο το καλύτερο για τον ελληνικό λαό.
Όσο πιο ισχυρό είναι αυτό το μπλοκ τόσο το χειρότερο για τους ανά χώρα εφαρμοστές και χειροκροτητές των μνημονίων.
Το μήνυμα είναι ότι: όπως από την Ελλάδα ξεκίνησε η πολιτική των Μνημονίων και της καταστροφικής λιτότητας, έτσι από την Ελλάδα θα ανοίξει ο καινούριος δρόμος για μια Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δουλειάς, της ανάπτυξης για τις ανθρώπινες ανάγκες.
Είναι προφανές ότι αυτή η συμβολική πρόταση ανεβάζει για μας τον πήχη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να σταθεί αντίστοιχος με τις ιστορικές απαιτήσεις.
Είμαι σίγουρος όμως, ότι με συλλογική δουλειά, θα τα καταφέρουμε.